Vader worden: ga er maar aan staan. Over het algemeen wordt de moeder in Nederland beschouwd als de betere verzorger. Zelf had ik dat nooit zo in de gaten, totdat mijn dochter een aantal jaren geleden naar dansles ging en ik gedurende de les de verhalen opving van moeders die op een nogal bijzondere over hun partners praatten. Hun conclusie? Vaders zijn niet gemaakt om te zorgen. En blog over de vader worden die je je kinderen gunt en de weerstand waar je op kunt stuiten als je vader bent geworden.
Vader worden is een nieuwe wereld betreden
Daar zat ik, als nieuweling nippend aan mijn koffie de gesprekken op te vangen van de twee moeders tegenover mij. Ze treffen elkaar al zo’n maand of vijf iedere week en dat was te merken. Hun favoriete onderwerp? Vaders. En dan vooral de opvoedkundige onkunde van hun eigen partners. ‘Hij moest vanochtend de tas voor zwemles inpakken. En meneer kon natuurlijk de zwembroek weer niet vinden. Op een gegeven moment zei ik, laat maar, ik doe het zelf wel. Ga jij maar iets anders doen.’ De andere moeder knikte instemmend. Niet veel later belde de partner van een van hen, en zo te horen verliep het gesprek niet erg soepel. Zuchtend hing ze op en mompelde ‘Hij had maar één taak en zelfs dat kan hij niet.’ Even wilde ik hen attenderen op het feit dat er ook een vader aanwezig was, maar besloot in plaats daarvan nog maar eens in mijn kopje te kijken, deze wat rond te draaien en een slok te nemen. Dat leek me een beter alternatief. Veiliger ook…
Zijn vaders dan écht niet gemaakt om te zorgen?
Onderweg naar huis bleef ik er over nadenken. Was dit een representatief beeld van de moderne vader? Vrienden van me met jonge kinderen zijn stuk voor stuk betrokken vaders en deinzen niet terug voor het verschonen van een luier, het investeren van tijd in de opvoeding of taken in het huishouden. Ook de vaders die ik een aantal jaar later sprak voor mijn boek Kickstart je Vaderschap waren stuk voor stuk betrokken bij de opvoeding van hun kinderen. Maar wanneer we talloze websites en dus de gesprekken aan de koffietafel mogen geloven, zijn dat nog altijd de uitzondering op de regel. Forums van populaire sites staan vol met verhalen van moeders die zich beklagen over het feit dat ze alles alleen moeten doen, steevast gevolgd door steunbetuigingen en nog meer opmerkingen in felle bewoording zoals: Ik heb er ook zo een thuis zitten. Dan kan ik het maar beter zelf doen.’ En vooral dat laatste vind ik fascinerend.
Krijgen vaders wel de ruimte om te zorgen als ze vader worden?
Want is het echt zo dat de huidige generatie vaders zich nog altijd te weinig met de opvoeding en zorg voor de kinderen bezighoudt? Of zou het zo kunnen zijn dat hij dat wel degelijk probeert, maar daarvoor niet altijd de ruimte krijgt? En welke rol speelt maternal gatekeeping hier bijvoorbeeld in? Veel vaders zijn vlak na de geboorte onzeker en twijfelen of ze het wel goed doen en dan spreek ik ook over mijzelf. Wanneer ik met regelmaat zou horen dat ik het fout doe en dan ook nog eens met de toevoeging ‘ik doe het zelf wel’, kan ik me voorstellen dat het proactieve er wel eens af zou kunnen gaan. Ik ben de eerste om toe te geven dat mijn aanpak soms wat slordiger is dan die van mijn vriendin, zoals bijvoorbeeld bij het inpakken van een tas, of bij het provisorisch maken van een staartje. Maar is dat nu echt onoverkomelijk? Voor mijn vriendin gelukkig niet. Ze accepteert dat ik het op sommige vlakken anders aanpak. Al moet ze soms wel lachen om de manier en het uiteindelijke resultaat. Maar we laten elkaar in onze waarde.
Elk verhaal heeft twee kanten
Natuurlijk heeft ieder verhaal twee kanten en ligt het een stuk genuanceerder. En met het feit dat ik dit als vader schrijf op een website over vaderschap, heb ik natuurlijk wel een beetje de schijn tegen. Dit blog is dan ook vooral bedoeld om te prikkelen en om je aan het denken te zetten. Ik verwijs je tot slot graag naar onderstaand citaat uit een erg mooi artikel, geschreven door Anne Elzinga voor de website J/M voor Ouders. In mijn optiek vat deze alinea, waarbij een vader een tip geeft aan moeders, het onderwerp perfect samen:
‘Moeders denken dat vaders niks kunnen. Dat ze alles zelf in de hand moeten houden, omdat het anders allemaal in het honderd loopt. Door dat te denken maken moeders het zichzelf onnodig moeilijk. Vaders kunnen namelijk net zo goed opvoeden en opruimen als moeders. Het enige wat moeders hoeven doen, is ons op ons woord geloven en accepteren dat wij andere keuzes maken. Wij spelen liever met de kinderen, dan dat we met een zakdoek en stoffer en blik achter ze aanlopen. We laten ze heel veel dingen zelf uitzoeken. En wij ruimen ’s avonds de hele boel in een keer op. Als onze vrouwen tenminste eens wat zouden laten liggen voor ons.’
