In de reeks ‘genieten van het vaderschap’ geeft Armand Sag wekelijks een inkijkje in zijn leven en vaderschap. Ook reflecteert hij op de rol die de vader in onze samenleving heeft. In deze column beschrijft zijn eigen variant van de Cruyffiaanse uitspraak: ‘je gaat het pas zien als je het doorhebt.’
Het is het meest cliché antwoord dat ik kan geven en toch blijf ik het geven: “Je snapt het pas als je zelf vader bent.”. Mensen vragen vaak aan mij waarom ik niet meer uitga of waarom ik niet meer meega naar feesten of festivals. Als ik dan uitleg dat ik liever thuis blijf om Frozen II of Madagascar voor de tweeënveertigste keer te kijken met mijn kinderen, kijken ze me aan alsof ik gek ben geworden. En dan bedoel ik niet die leuke gekkigheid waardoor mijn vrienden mij graag meewilden naar activiteiten toe, maar alsof ik net heb gezegd dat ik een levend konijn ga opeten. In paniek stellen ze dan altijd: “Waar is de Armand die nooit een feestje overslaat?!?” Tja, die zit op de bank met een bak aardbeien en zijn twee kinderen omdat Alex de Leeuw oprecht grappig is. Net als overigens Marty de Zebra, Gloria het Nijlpaard, en Melvin de Giraffe (alhoewel Koning Julien XIII en de vier pinguïns mijn favoriet zijn).
Kinderen en clichés
Het is echt zo ontzettend cliché, en ja, zelf kreeg ik altijd braakneigingen als ik weer eens die clichés hoorde. “Ja tuurlijk, jouw kinderen zijn jouw alles. Tuulak.”, maar het is oprecht zo. Sinds ik papa ben, voel ik een soort onvoorwaardelijke liefde die ik nog nooit eerder heb gevoeld dan wel gekend. Het is niet zoals een “F.C. Utrecht is mijn alles en ik doe alles voor F.C. Utrecht!”-gevoel maar veel meer dan dat. Ja, ik ben voor F.C. Utrecht helemaal naar Doetinchem gegaan voor een wedstrijd tegen De Graafschap (Superboeren) maar voor mijn kinderen zou ik nog veel meer doen. Sterker nog, ik denk de hele dag aan mijn kinderen. “Eten ze wel voldoende? Hebben ze het nog naar hun zin? Hebben ze al een gezond tussendoortje gegeten vandaag? Vervelen zij zich?” zijn slechts enkele van de vragen die continu door mijn hoofd flitsen.
Alles in teken van de kinderen
Vanaf het moment dat je vader bent, staat alles dan ook in het teken van de kinderen. Vorige week was ik in een leuk restaurantje waar in een hoekje twee kinderen aan het spelen waren. Als vanzelfsprekend gingen mijn kinderen meteen met ze spelen. De eigenaar van het restaurant kwam naar me toe en zei “Ja, het zijn mijn kinderen. Ik neem ze mee zodat ik tijdens het werken met ze kan zijn, anders zie ik ze zo weinig.”. Begripvol knik ik mee – want ik begreep het ook oprecht wat hij zei – en hij voegt er meteen aan toe: “Het is zo cliché maar alles wat ze zeggen over kinderen is gewoon waar hé.”. Ik knik nog harder mee en glimlach zelfs, hier weer een vader die er alles van weet. Zodra je kinderen hebt, wil je eigenlijk niks anders dan van de daken schreeuwen hoe leuk jouw kinderen zijn en steevast elke seconde met ze doorbrengen.
Ik voel de cringe terwijl ik het zeg maar tegelijk is er geen enkel ander wijze om duidelijk te maken hoe het voelt als je kinderen hebt. De liefde, de onvoorwaardelijkheid, de gevoelens, de vaderinstincten, de genegenheid, echt alles. Je snapt het echt pas als je zelf vader bent. En ja, alles wat ze zeggen is waar. Het is een cliché.
Armand Sag (1984) is vader van een dochter (2015) en zoon (2019) en student Ecologische Pedagogiek. In 2020 was hij een van de hoofpersonen in de NPO-documentaire Verstoten Vaders. Met zijn eigen ervaring als uitgangspunt maakt hij zich hard voor de bewustwording rondom het belang van betrokken vaderschap. Alle columns van Armand vind je hier.
