Een aanwezige en betrokken papa zijn: dat is mijn uitgangspunt sinds ik vader ben geworden. Maar ja, écht aandacht voor je kind hebben, hoe doe je dat als je nog meer wil doen op een dag? Als bewust parttime werkende papa heb ik de luxe om iedere week meerdere dagen met mijn dochters door te brengen. En bijna altijd zijn deze dagen erg fijn. Maar soms zit er een dag tussen waarbij het niet helemaal lekker loopt. Dan vergeet ik waarom ik überhaupt vrij ben en wil ik meer in zo’n dag stoppen dan realistisch en wenselijk is. En dat gaat ten koste van de onverdeelde aandacht voor mijn kinderen. En dat leidt meer dan eens tot frustratie.
Papa zijn is hard werken
Wanneer ik een dag met mijn dochters voor de boeg heb, vormt zich de avond ervoor vaak een checklist in mijn hoofd. Naast de activiteiten die we samen kunnen gaan doen, worden daar met potlood ook nog wat andere zaken aan toegevoegd. Stofzuigen zou geen overbodige luxe zijn, de zolder moet nu écht eens worden opgeruimd en, als het even kan, zou ik ook dat artikel nog even willen afmaken. Hmm, bijna geen schone broeken meer. Ook nog maar even een wasje draaien dan. Of twee.
Papa zijn is focus houden
Een situatie van eerder deze week: na het ontbijt rennen mijn dochters door de kamer en ik ren met ze mee. We spelen tikkertje en ze kraaien het uit van plezier. Hoe actiever, hoe beter. Dit is de vader die ik wil zijn en het merendeel van de tijd ben ik ook zo’n vader. Maar deze dag lukt dat niet zo goed. ‘Wat ben je aan het doen?’ hoor ik een hoog stemmetje vragen terwijl ik niet veel later mijn laptop heb opengeklapt en mijn zakelijke e-mail check. ‘Papa moet even iets nakijken’, antwoord ik afwezig. Voor een driejarige natuurlijk niet een bijzonder goed argument. Als ik nu snel dat stukje even naloop, kan ik het versturen en dan is dat ook weer voor elkaar, denk ik bij mezelf. Maar ik wil nog wat schaven en dat gaat tijd kosten. Tussendoor vraagt mijn jongste dochter nog altijd, volkomen terecht, om aandacht. Met een zucht sluit ik mijn laptop af en we hervatten onze bezigheden. Misschien dat ik het straks nog in orde kan maken, schiet het door mijn hoofd.
Als een aanwezige papa zijn lastig is
We ravotten wat en weten ons prima te vermaken, maar met mijn hoofd ben ik er niet bij. Ik baal dat ik niet heb afgemaakt wat ik me had voorgenomen en dat achtervolgt me nu. Wanneer ik denk aan alle andere dingen die ik die dag ook nog zou willen doen en me realiseer dat ook dit niet gaat lukken, krijg ik er echt de pest in. Het voelt als een dubbel verlies. Dit kan toch niet de bedoeling zijn van papa zijn? Ik geniet minder van de dag met mijn dochters en ook aan de voorgenomen taken kom ik niet toe. Ook ben ik niet de betrokken vader die ik mijn kinderen gun. En zo kabbelt de dag voort en plof ik ’s avonds op bed, uitgeput van al dat gepieker. Om vervolgens het niet afgewerkte lijstje in mijn hoofd nog eens een aantal keer na te lopen…
Bewust vaderschap en ouderschap
In onze boekenkast staat een boek met de titel: Neem je niks voor en doe van alles. Het is een verzamelbundel met spreuken van Loesje. Die van de posters, ja. En, saillant detail, dat is ook de officiële naam van mijn vriendin. Toeval? Vast wel, maar feit is dat Loes me met regelmaat weer uit zo’n bui krijgt door te zeggen: ’Stel je er nu eens op in dat je op een dag met de dametjes he-le-maal niets anders kunt en hoeft te doen. Dan kan het ook niet tegenvallen en ben je ’s avonds een stuk vrolijker.’ Daarmee heeft ze eigenlijk dit hele artikel in twee zinnen samengevat.
Een aanwezige vader worden én blijven!
Want verdomd, het werkt! Dat met potlood geschreven lijstje in mijn hoofd probeer ik nu zo vaak mogelijk uit te gummen waardoor ik de dag begin met een blanco lijstje en veel meer in het moment bezig ben. Dagen waarin we echt plezier hebben met elkaar, zonder enige vorm van (interne) afleiding. In de avond kijk ik met veel energie terug op zo’n geslaagde dag waardoor ik ook nog eens minder vermoeid ben. Dat biedt weer ruimte om bijvoorbeeld…toch nog even dat artikel af te maken of wat op te ruimen. Ik neem me op de dagen met mijn dochters voortaan dan ook zoveel mogelijk voor om me niets voor te nemen, maar om echt samen te spelen met aandacht voor elkaar. Zo maak je iedere dag tot een vaderdag!
Hoe zorg jij ervoor dat je op jullie gezamenlijke dagen écht echt aandacht voor je kind hebt? lukt het jou om dan een aanwezige en betrokken papa te zijn?
