‘Hoe gaan we het regelen? Wanneer er een kindje op komst is, is het maken van keuzes onvermijdelijk. Want hoe gaan jullie je gezin vormgeven? Een van de opties is om, als vader, minder te gaan werken. Robin van Tilburg beschrijft zijn ervaringen met de omschakeling van een fulltime dienstverband naar een parttime baan in combinatie met de zorg voor zijn dochter.
‘Hoe gaan we het regelen?’ Het was een van de eerste vragen die mijn vriendin en ik onszelf stelden toen we met een positieve zwangerschapstest in onze hand stonden. Nadat we de eerste schok te boven waren gekomen, werden we het er al snel over eens dat we de zorg voor ons kind zoveel mogelijk zelf wilden opvangen met, zoals ze dat zeggen, een goede balans tussen werk en privé. Dit betekende dat er concessies gedaan moesten worden op het gebied van werk. We hadden immers allebei een fulltime baan. Omdat mijn vriendin op dat moment nog de ambitie had om verder te groeien in haar functie, besloten we dat ik degene zou zijn die minder zou gaan werken. Het bleek een van de beste beslissingen van ons leven waar we, na al die jaren, als gezin nog altijd de vruchten van plukken. En zo werd ik dus een parttime-werkende papa.
Papa werkt parttime: een hele omschakeling
En eerlijk is eerlijk: in het begin was het best even wennen. Niet om veel tijd met mijn eerste dochter Emily door te brengen, want dat voelde vanaf het allereerste moment al heel natuurlijk, maar vooral de omschakeling om van een jarenlang fulltime dienstverband naar een parttime baan te gaan. Het Nederlandse principe dat je je tussen 9 en 5 nuttig moet maken met betaalde arbeid zat toch iets dieper ingebakken dan ik had gedacht. Ook de binding met het bedrijf waarvoor ik werkte voelde in het begin anders, net als de sociale contacten met collega’s. Deze omschakeling was gelukkig van korte duur. De bezwaren konden het namelijk niet winnen van de voordelen. En al gauw vond ik ook mijn nieuwe werkroutine.
Je ritme vinden als gezin
Iemand vertelde me eens dat wanneer de thuissituatie op orde is, alles daaromheen ook door kan blijven gaan. Dit geldt ook voor ons gezin. Loes heeft een veeleisende, verantwoordelijke baan waar ze veel voldoening uit haalt, maar waarbij ze met regelmaat lange dagen moet maken. Doordat ik vaak eerder thuis ben is het huis meestal toonbaar, zijn de boodschappen gedaan en is Emily al thuis van de opvang of terug na een dagje spelen bij Oma en Opa. Maar nog vaker is het zo dat we de hele dag samen zijn geweest en er dus helemaal niet gerend of gevlogen hoeft te worden om iedereen op een nog enigszins schappelijk tijdstip aan de eettafel te krijgen. Hierdoor hebben we vaak ‘vrije’ avonden die we met z’n drieën kunnen besteden.
Parttime is quality-time
Maar het allermooiste aan deze situatie is natuurlijk dat ik als vader heel veel tijd met mijn dochter kan doorbrengen. Ik vind het heerlijk om met haar op te staan en naar beneden te gaan, wetende dat de rest van de dag nog voor ons ligt. De afgelopen jaren lazen we overdag samen ontelbaar veel boeken, bouwden we de mooiste huizen van Duplo en gingen we op talloze avonturen. Het is een heerlijk gevoel om samen op de fiets te stappen richting het park, de kinderboerderij of het bos op een tijdstip waarop ik anders aan het werk was geweest. Wanneer Loes vroeg thuis is, haakt ze vaak aan bij waar we mee bezig zijn. Dan is het feest helemaal compleet voor onze kleine dame. En iedere keer is het weer een bevestiging voor ons dat we de juiste prioriteiten stellen als gezin.
Terugval in inkomen of een investering in herinneringen?
Ja, het maken van deze keuze heeft als gevolg gehad dat ons gezamenlijk inkomen flink is gedaald, maar toch voelen we ons rijker dan ooit. De keuze om meer tijd met Emily en Sophie door te brengen is vooral een investering in herinneringen geweest. De kans is groot dat wanneer het basisschooltijdperk van mijn beide dochters aanbreekt, ik weer meer zal gaan werken. Maar nu nog even niet. Er zijn nog te veel speeltuinen te ontdekken en mooie momenten te creëren. En eerlijk: daar kan geen opdracht of presentatie tegenop!
Dit artikel verscheen eerder op het vaderschapsblog Vital Daddy. Deze website bestaat inmiddels niet meer.
