Wat zijn de gevolgen van ouderverstoting? En hoe ga je als vader om wanneer je wordt geconfronteerd met vaderverstoting? In de reeks ‘genieten van het vaderschap’ geeft Armand Sag wekelijks een inkijkje in zijn leven en vaderschap. Ook reflecteert hij op de rol die de vader in onze samenleving heeft. Deze keer schrijft Armand over de dag dat hij een mede-vader sprak die zijn kinderen niet meer ziet.
Vandaag was ik bij de slager met mijn twee jonge kinderen. De slager sprak vrolijk met mijn dochtertje en zoontje en die vertelden enthousiast dat ze zo dol waren op kipspiesjes. Maar voor ik het wist, brak de beste slager in tranen uit. Hij had zijn twee kinderen sinds de scheiding niet meer gezien. Vijf jaar oud was zijn dochtertje, waarvan hij haar al vier jaar niet meer heeft gezien. Het deed me wat, mijn dochtertje is namelijk ook pas zes jaar oud.
Moederschapsideologie
Te midden van al zijn verdriet, wist hij nog – met zeer positieve bewoordingen – te vertellen dat hij in wezen geen probleem heeft met het feit dat kinderen nu eenmaal bij hun moeders horen zoals Nederland al eeuwenlang dicteert. Hij wil ze gewoon af en toe zien. Het ging even totaal niet meer om het vlees, althans dat zei hij. Dit winkeltje was zijn levenswerk, zoals hij dat geërfd had van zijn vader. En werken, tja, dat moest hij nu eenmaal van ’s ochtends zeven tot ’s avonds zeven. Dat betekende niet dat hij niet hield van zijn kinderen. Hij vertelde het alsof hij het kwijt moet en alsof hij uit het diepste van zijn hart wil dat iémand hem gelooft.
De impact van vaderverstoting
Knikkend probeerde ik hem te troosten. Natuurlijk begrijp ik het, zelf ben ik ook gescheiden en alle vooroordelen waarmee je in Nederland te maken krijgt bij de familierechtbank en jeugdzorgmedewerkers, zijn gewoon waar. Uitspraken van rechters zoals “Vaders zijn ondergeschikt aan moeders”, “Waarom wil je in hemelsnaam co-ouderschap, meneer Sağ, iedereen weet dat kinderen bij hun moeders horen?” zijn slechts enkele van de uitspraken die ik heb moeten aanhoren. Blijkbaar deze vader ook al. Ik proefde de pure wanhoop in zijn uitlatingen, in zijn blik, in zijn stemtoon, en zelfs in zijn ogen. Ik stond oog in oog met de gevolgen van vaderverstoting. En die blik kende ik maar al te goed.
Vaders voor vaders
Terwijl ik mijn hoofd brak over wat ik voor hem zou kunnen doen, keek ik met een half oog ook naar mijn kinderen. Ik wil niet dat ze te veel mee krijgen hiervan, omdat ze dan zomaar een hekel zouden kunnen krijgen aan hun moeder die ze ook lange tijd weghield bij hun vader. Ondertussen vertelde de slager dat hij het had opgegeven, als vader had hij geen schijn van kans tegen het logge jeugdzorg, althans dat vertelde zijn advocaat hem. Hij is ermee gestopt, vertelde hij met tranen in zijn ogen. Hij hoopt dat zijn dochter hem opzoekt als ze een puber is (stiekem leek het alsof hij een lichte voorkeur voor zijn dochtertje had), maar hij verwacht het niet omdat zijn beide kinderen dagelijks te horen krijgen dat hij een slechte vader is die er niet voor zijn kinderen is, snotterde hij. Voor me zag ik de harde realiteit van vaderverstoting.
Ik gaf hem een knuffel en bedacht me dat dit juist mijn motivatie is om jeugdbeschermer te worden. Bij het vertrek gaf hij me nog een boks, en nog een knuffel, en nog een laatste zwaai. Met tranen in zijn ogen.
Armand Sag (1984) is vader van een dochter (2015) en zoon (2019) en student Ecologische Pedagogiek. In 2020 was hij een van de hoofpersonen in de NPO-documentaire Verstoten Vaders. Met zijn eigen ervaring als uitgangspunt maakt hij zich hard voor de bewustwording rondom het belang van betrokken vaderschap. Elke woensdag verschijnt zijn nieuwe column op VADER Magazine.
