In de reeks ‘genieten van het vaderschap’ geeft Armand Sag wekelijks een inkijkje in zijn leven en vaderschap. Ook reflecteert hij op de rol die de vader in onze samenleving heeft. Deze keer schrijft Armand over de dag dat hij met zijn kinderen naar de Efteling ging. Die vonden het geweldig. En hij? Hij vond het…interessant.
In de meivakantie had ik het geweldige idee opgevat om, net als heel veel andere ouders, samen met mijn kinderen naar de Efteling te gaan. Voor mij was het speciaal omdat ik voor het eerst in zes jaar een meivakantie “mocht” doorbrengen met mijn dochtertje van zes jaar oud. Trouwe lezers van mijn column weten waarom. Sindsdien is er veel gebeurd en ik merkte dat ik inmiddels ook heel anders tegen het fenomeen ‘De Efteling’ aan was gaan kijken. Heel eerlijk? Ik vond het eigenlijk pedagogisch gezien helemaal niet verantwoord, de Efteling.
De Efteling: pedagogisch verantwoord?
Nu zal dat vast te maken hebben met mijn nieuwe opleiding Ecologische Pedagogiek, en niks met de frustraties die ontstaat als je van 10 uur ’s ochtends tot 19 uur ’s avonds ongeveer zes uur in niks anders dan rijen staat in de Efteling. Daarbij merkte ik dat ik eigenlijk de hele dag bezig was met liegen tegen mijn kinderen: “Ja schat, de elfjes wonen hier in het Sprookjesbos”, “De prullenbak leeft inderdaad op papier dus dat moet je daarin gooien”. En bij het boottochtje van duizend-en-één nacht moest ik elke keer uitleggen “Nee liefjes, niet alle mensen in het Midden-Oosten hebben een zwaard”, “Nee liefje, er wonen ook andere mensen dan bedelaars en zwervers in het Midden-Oosten”, “Inderdaad kijken alle poppetjes hier boos maar dat is in het echt niet hoor”, en bij het zien van de enige vrouwelijke pop in de attractie: “Tja liefje, ze danst vast niet omdat ze anders gedood wordt door de vier andere (mannelijke soldaten-)poppetjes die met kromzwaard, geweer, en zelfs een kanon om haar heen staan”.
Mijn pedagogische zintuigen tintelden bij alle leugens die ik moest verkondigen en vooroordelen die ik moest ontkrachten. Tussendoor begon ik ook nog eens uit te rekenen wat dit mij allemaal kostte. Je wacht tenslotte urenlang in de rij dus je hebt alle tijd hiervoor.
Uitjes met kinderen: aan de prijs
In de wachtrij van attractie nummer zoveel besloot ik die kosten eens uit te rekenen. Het begint met het toegangsticket voor de Efteling, dat al bijna de vijftig euro aantikt. Ga je met de auto? Dan heb je ook een parkeerkaart nodig. Binnen kost het meest simpele patatje al bijna tien euro, water nog eens zes euro. Het park is veel te groot voor één dag dus dan moet je nog gaan overnachten daar ook voor 500 euro per nacht. Souvenirs beginnen vrijwel zonder uitzondering bij de dubbele cijfers. Niet alle attracties zijn gratis na de entreegelden en dan heb je na elke attractie ook nog eens een foto van tien euro waarin ik verveeld te zien met mijn kin in mijn hand.
Zelfs op de foto is duidelijk te zien dat ik uitstraal “Waarom ben ik hier überhaupt?” terwijl ik met een dode blik de fotocamera in staar. “Ja, je bent hier niet in de Action”, snauwde de als Elf verkleedde puber (AKA snotneus) me toe toen ik vroeg of tien euro niet te veel is voor een foto met genoeg pixels om kwartet mee te spelen. Maar dan herpak ik me snel. Ja, deze dag kost me bijna duizend euro, en ja, we konden in maar zeven attracties in 9 uur tijd maar kijk die blikken van mijn kinderen eens. Ze hebben het volkomen naar hun zin!
Conclusie
Terwijl ik glunderend kijk naar hoe veel plezier mijn kinderen hebben, kijk ik eens goed om me heen. Alle ouders kijken eigenlijk zoals ik net op de foto, verveeld van binnen maar blij voor hun kinderen van buiten. Ik stoot even snel een andere vader aan en vraag hem wat hij ervan vindt: “Geen bal aan!” roept hij met een Amsterdams accent. “Maar”, voegt hij er al snel aan toe, “de kinderen vinden het prachtig en dat is al wat telt hé gozert! Van mij hoeft het allemaal niet.” Dat lijkt de algehele consensus wel te zijn ja.
Armand Sag (1984) is vader van een dochter (2015) en zoon (2019) en student Ecologische Pedagogiek. In 2020 was hij een van de hoofpersonen in de NPO-documentaire Verstoten Vaders. Met zijn eigen ervaring als uitgangspunt maakt hij zich hard voor de bewustwording rondom het belang van betrokken vaderschap. Elke woensdag verschijnt zijn nieuwe column op VADER Magazine.
