Vader worden van een dochter: wat is de impact van het vaderschap op het leven van een man? In zijn column-reeks ‘genieten van het vaderschap’ geeft Armand Sag wekelijks een inkijkje in zijn leven en vaderschap. Ook reflecteert hij op de positie en de rol die de vader in onze samenleving heeft. Deze week blikt Armand terug op de eerste keer dat hij als vader zijn dochter in zijn handen kreeg gedrukt. Het was tevens de geboorte van een vader.
Vader worden is een bepalend iets: op het moment dat ik mijn dochtertje in mijn handen kreeg gedrukt, raakte ik in de ban van haar (en later ook nog van mijn zoontje).[1] Ze stopte met huilen toen ze in mijn armen lag nadat bijna een half dozijn verpleegsters en artsen haar niet stil konden krijgen. Ook haar moeder en oma konden haar niet stil krijgen. Het deed wat met me.
‘Dat ruikt naar papa’
Nog altijd gebruik ik uitsluitend het geurtje wat ik die dag op had. Misschien omdat ik onbewust de angst heb dat ik niks moet veranderen aan mijzelf. Het is een onlogische gedachte natuurlijk, mijn dochtertje houdt van mij en niet van Hugo Boss, maar toch wil ik het gevoelsmatig niet uitproberen. Ik vind het ook oprecht leuk als mijn dochtertje ‘mijn’ geurtje ergens ruikt en dan zegt “Hey, dat ruikt naar papa!”. Het was voor mij wel een beslissend moment in mijn vaderschap. Toen ik haar in mijn handen had, en zij stopte met huilen, toen stopte ook mijn leven zoals het toen was. Sindsdien wil ik niks anders meer dan er zijn voor mijn dochtertje. Ik besefte me toen, hoe cliché het ook klinkt, dat ik vanaf nu nog maar één taak had in mijn verdere leven: er zijn voor mijn dochtertje en ervoor zorgen dat ze nooit meer huilt (lees: gekwetst wordt). Een onmogelijke taak. Want ze zal ooit gaan huilen, hoe erg ik ook denk van: “not on my watch!”.
Vader van een dochter
Die dag, in het ziekenhuis, blijft wel een beslissende dag voor mij. Ze was nog maar één dag oud maar ze wist toen al wat ze wilde: door papa opgetild worden. Iets wat ze overigens nog steeds zegt: “Optillen.” Elke keer als ik haar wilde wegleggen in haar bedje, begon ze weer te huilen. Ik heb een foto in haar kamer opgehangen van het tafereel waar ze pas in haar bedje wilde liggen als ik er – een soort van – half bij ging liggen. Ze hield met haar kleine vingers mijn middelvinger stevig vast in haar handje gedurende haar slaap. Ik kon derhalve niks, niet eens eten terwijl de tafel in het ziekenhuiskamertje vol stond met voedsel wat meegebracht was door alle bezoekers, uit angst dat ze wakker zou worden. Maar het deerde me niets. Ik was nu vader van een dochter. Ik was vader van mijn dochter. En mijn taak was om er voor haar te zijn, dus dat wilde ik ook.
Symbiose tussen vader en kind
Wat ook erg hielp, was dat de verpleegsters mij als vader serieus namen. “Ze moet een hielprik krijgen, loop maar mee.” Het was alsof we een symbiotische relatie hadden, mijn dochter en ik. Zolang ze lichamelijk contact had met mij (bij voorkeur ook nog huid-op-huid), huilde ze niet. Bij de hielprik schrok ze even, maar ook toen bleven de tranen achterwege. Ze was zo rustig dat de eerste Apgar-score zelfs gevaarlijk laag was! Even vreesden ze dat de zwangerschapsdiabetes van haar moeder was overgeslagen naar de baby – maar de tweede meting gaf een nagenoeg perfecte score aan. De verpleegster gaf haar mijn dochter een compliment. Zo snel herstelden bloedwaarden normaliter niet, zei ze. “Ik weet niet wat je doet, papa, maar je blijft voorlopig maar bij haar in de buurt.” Zes jaar later is dat nog steeds mijn voornemen. Over de voordelen van betrokken vaderschap gesproken!
Armand Sag (1984) is vader van een dochter (2015) en zoon (2019) en student Ecologische Pedagogiek. In 2020 was hij een van de hoofpersonen in de NPO-documentaire Verstoten Vaders. Met zijn eigen ervaring als uitgangspunt maakt hij zich hard voor de bewustwording rondom het belang van betrokken vaderschap. Elke woensdag verschijnt zijn nieuwe column op VADER Magazine.
[1] https://vadermagazine.nl/blog/column-armand-mijn-transformatie-tot-papa/
