Hoe beleven vaders het vaderschap? Er is niets leuker dan de verhalen van medevaders te ontdekken en van elkaar te leren. Vanaf januari 2025 geeft columnist Armand Sağ elke vrijdag een inkijkje in zijn leven en zijn ervaringen als vader. Ook reflecteert hij op de rol en positie van vaders in onze samenleving.
Vader worden is een levensbepalend moment. Toen ik mijn dochtertje voor het eerst in mijn armen kreeg, was ik meteen betoverd door haar (en later ook door mijn zoontje). Ze stopte direct met huilen, terwijl een half dozijn verpleegkundigen en artsen haar niet konden kalmeren. Zelfs haar moeder en oma kregen het niet voor elkaar. Maar bij mij voelde ze zich veilig. Dat raakte me diep.
‘Dat ruikt naar papa’
Nog altijd gebruik ik hetzelfde geurtje dat ik die dag op had. Misschien omdat ik, onbewust, bang ben iets aan mezelf te veranderen. Het is natuurlijk een onlogische gedachte: mijn dochtertje houdt van mij, niet van Hugo Boss. Maar toch voelt het verkeerd om het uit te proberen. Ik geniet er zelfs van als ze ergens ‘mijn’ geurtje ruikt en dan roept: “Hé, dat ruikt naar papa!”
Die dag was een beslissend moment in mijn vaderschap. Toen ik haar voor het eerst in mijn handen hield en ze stopte met huilen, stopte ook mijn leven zoals het daarvoor was. Sindsdien wil ik niets anders meer dan er zijn voor haar. Op dat moment besefte ik, hoe cliché het ook klinkt, dat ik vanaf nu nog maar één taak had: er zijn voor mijn dochtertje en ervoor zorgen dat ze nooit meer huilt (of gekwetst wordt).
Een onmogelijke taak, natuurlijk. Want ze zal ooit weer huilen, hoe graag ik ook wil denken: “not on my watch!”
Vader van een dochter
Die dag in het ziekenhuis blijft een van de meest beslissende momenten in mijn leven. Ze was pas één dag oud, maar ze wist toen al precies wat ze wilde: door papa opgetild worden. Dat doet ze trouwens nog steeds – met haar inmiddels beroemde bevel: “Optillen.” Elke keer dat ik haar probeerde weg te leggen in haar bedje, begon ze te huilen.
In haar kamer hangt een foto van dat moment. Op die foto zie je hoe ze pas in haar bedje wilde blijven liggen als ik er – half – naast ging liggen. Met haar kleine handje hield ze mijn middelvinger stevig vast, zelfs in haar slaap. Ik kon daardoor niks doen, niet eens eten, terwijl de tafel in het ziekenhuiskamertje vol stond met eten dat bezoekers hadden meegebracht. Maar het maakte me niets uit.
Ik was nu vader van een dochter. Ik was vader van míjn dochter. En mijn taak was om er voor haar te zijn. Dat wilde ik, en dat zal altijd zo blijven.
Symbiose tussen vader en kind
Wat enorm hielp, was dat de verpleegsters mij als vader serieus namen. “Ze moet een hielprik krijgen, loop maar mee,” zeiden ze. Het voelde alsof mijn dochter en ik een symbiotische relatie hadden. Zolang ze lichamelijk contact had met mij – bij voorkeur huid-op-huid – huilde ze niet. Zelfs bij de hielprik schrok ze wel even, maar de tranen bleven uit.
Ze was zo rustig dat haar eerste Apgar-score zelfs gevaarlijk laag uitviel. Heel even vreesden ze dat de zwangerschapsdiabetes van haar moeder misschien was overgeslagen op haar. Maar bij de tweede meting kreeg ze een bijna perfecte score. De verpleegster complimenteerde haar zelfs: zo snel herstellende bloedwaarden waren uitzonderlijk.
“Ik weet niet wat je doet, papa,” zei de verpleegster, “maar blijf voorlopig maar bij haar in de buurt.”
Nu, een aantal jaar later, is dat nog steeds mijn voornemen. Over de voordelen van betrokken vaderschap gesproken!
Over Armand
Armand Sağ (1984) is vader van een dochter (2015) en zoon (2019) en eeuwige student Ecologische Pedagogiek. In 2020 was hij een van de hoofpersonen in de NPO-documentaire Verstoten Vaders. Met zijn eigen ervaring als uitgangspunt maakt hij zich hard voor de bewustwording rondom het belang van betrokken vaderschap. Elke vrijdag verschijnt zijn nieuwe column op VADER Magazine.
