Hoe ga je als vader om met het verlies van je kind? Nadat zijn dochter Liv stil werd geboren, kwam de wereld van vader Ernst-Jan abrupt tot stilstand. Bij het verwerkingsproces ondervond hij dat mannen en vrouwen, dus vaders en moeders, verdriet en gemis op een andere manier beleven en dat het lastig is om een écht luisterend oor te vinden. Over zijn proces schreef Ernst-Jan dit prachtige artikel.
“De wereld gaat snoeihard door, maar jij wilt het liefst stil blijven staan“
Ernst-Jan van Wijk
Verdriet en gemis zijn niet meetbaar en vaak niet zichtbaar, maar dat is wel wat de maatschappij van ons verlangt. Zeker als je een man bent. Na een aantal dagen of weken van rouw en verdriet word je geacht weer door te gaan. Maar wat als je er nog niet aan toe bent? Als er dagen zijn dat je het liefst de dekens over je hoofd zou willen trekken, en de wereld aan je voorbij wilt laten gaan? Als jouw verhaal steeds kleiner wordt, terwijl je nog zoveel woorden hebt die je zou willen uitspreken. En je geen begrip en luisterend oor (meer) vindt in je omgeving?
Joris de Drakendoder
Joris de Drakendoder, zo noem ik mezelf de laatste tijd als mensen aan me vragen hoe het met me gaat. Ik voel mezelf Joris in een iets ander verhaal dan het origineel, waarin Joris erin slaagde de draak te doden en er vandoor ging met de dochter van koning. Sinds een paar weken ben ik weer begonnen aan een volledige werkweek en probeer dingen weer “normaal” op te pakken. Daarmee bedoel ik: dingen die als vanzelfsprekend gingen voordat mijn dochter Liv afgelopen december stil werd geboren. Iedere ochtend wanneer ik de kledingkast opendoe, voelt het alsof ik een keuze moet maken uit welke maliënkolder ik aantrek. Worden het de zwarte of de zilveren beenkappen, welk borststuk heb ik vandaag nodig, welke helm zal me beschermen? Als laatste maak ik een keuze uit de lans of het zwaard.
Verwachtingen van de buitenwereld
Het harnas wat ik elke ochtend in gedachten aantrek, beschermt me tegen de grote boze draak. En die draak staat voor mij metafoor aan de buitenwereld. Een wereld waarin verwachtingen een grote rol spelen. Die buitenwereld die begint als ik de voordeur uit loop en ik voel wat er daar allemaal van mij verwacht wordt. Ik word geacht op te letten in het verkeer, collega’s verwachten een reactie of oplossing op een e-mail en ik verwacht van mezelf een bijgewerkte mailbox. Het is de bedoeling dat ik weer ‘normale’ werkdagen van acht uur kan draaien, gefocust blijft en mijn aandacht verdeel over meerdere projecten tegelijkertijd.
Bescherming
Terwijl de dag voorbijgaat merk ik dat het harnas wat ik ’s morgens zo zorgvuldig heb uitgezocht scheurtjes begint te krijgen en mij na een bepaalde tijd niet meer beschermt tegen alle draken die ik tegenkom die dag. Als ik dan aan het einde van de dag naar huis rijd merk ik ook dat ik nog maar een stompje over heb van het zwaard wat ik had meegenomen. Alsof dat nog niet genoeg is, zitten er ook nog gaten in mijn borststuk van alle gevechten die ik heb gevoerd gedurende de dag.
Ruimte voor liefde en kwetsbaarheid
met deze verwondingen rijd ik terug naar huis, naar de voordeur, naar mijn kasteel. En als ik daar de voordeur weer binnenstap voel ik me veilig en ervaar ik alleen maar liefde. Hier kan ik mijn harnas uit doen, is de bescherming niet meer nodig, zijn er geen draken of verwachtingen. Hier kan ik puur, zonder harnas en in mijn blote billen zijn wie ik ben in alles wat er is.
Durf hulp te vragen
Dat heeft me doen nadenken over mijn grenzen en of ik deze kan zien om ze vervolgens ook aan te geven in de buitenwereld. Ik besefte me dat ik hulp nodig had omdat de draak te groot was om in mijn eentje te verslaan. Die hulp heeft ervoor gezorgd dat ik in mijn logistieke functie weer mijn grenzen aangeef en er bewust voor kies om met minder grote draken het gevecht aan te gaan. Hierdoor ervaar ik beetje bij beetje meer vertrouwen om de draak te lijf te gaan met een iets minder uitgebreid harnas.
Mijn wens is dat ik uiteindelijk niet meer de behoefte voel de draak te willen verslaan, maar dat ik er van een afstandje naar kan kijken, zodat ik zonder zorgen mijn kleding kan uitkiezen in de ochtend. En dat ik dan de veiligheid en liefde van mijn kasteel meeneem in mijn hart de buitenwereld in.
Over Ernst-Jan
Ernst-Jan van Wijk is coach & jongerenwerker bij Bo Vertelt en tevens initiatiefnemer van Rouwe bolster, blanke pit. Rouwe bolster, blanke pit is een community waar alle mannen die te maken hebben met verdriet, gemis of rouw hun verhalen of ervaringen kunnen delen. Verdriet door het verlies van een kind, ouder, vriend(in) of andere dierbare. Recent of al langer geleden. Het is zowel een fysieke als online ontmoetingsplaats waar we verhalen delen en lezen, naar elkaar luisteren, maandelijks bij elkaar komen en af en toe een toffe activiteit beleven met elkaar om er even tussenuit te zijn. Meer weten over Ernst-Jan en zijn activiteiten? Of heb je zelf de behoefte om in contact te komen met gelijkgestemden? Neem dan een kijkje op zijn website of word direct lid van de Facebookgroep.
