Hoe beleven vaders het vaderschap? Er is niets leuker dan de verhalen van medevaders te ontdekken en van elkaar te leren. Vanaf januari 2025 geeft columnist Armand Sağ elke vrijdag een inkijkje in zijn leven en zijn ervaringen als vader. Ook reflecteert hij op de rol en positie van vaders in onze samenleving. Deze keer schrijft Armand over het bijzondere netwerk van vaders: mannen die elkaar begrijpen zonder ook maar één woord te hoeven zeggen.
Zwemmen is een van de leukste dingen die mijn kinderen graag doen. Daarom ben ik vrijwel elk weekend wel in een zwembad in de provincie Utrecht te vinden. Soms zelfs op zowel zaterdag als zondag. Dat de meeste badmeesters (en -juffrouwen) ons inmiddels kennen, zegt genoeg. Daar, in het zwembad, zie ik ook hun persoonlijke ontwikkeling. Waar mijn kinderen een paar weken geleden nog nergens alleen naartoe durfden, springt mijn zoontje nu zelfstandig in het pierenbadje, terwijl mijn dochter alleen van de buitenglijbaan glijdt. Voor mij als vader is dat natuurlijk spannend, want naast kinderlijke onafhankelijkheid loert ook altijd het gevaar van een ongeluk. Gelukkig bestaat er zoiets als het ‘vader-netwerk’.
Netwerk van vaders
Toen mijn dochter voor het eerst van de glijbaan wilde, moest ik mee. Ze hield me zo stevig vast dat ik dagenlang rode plekken en zelfs kleine wondjes had van haar nagels. Langzaam werd ze losser. Eerst wilde ze twee seconden na mij glijden, daarna voor mij, zodat er beneden niemand was om haar op te vangen. Terwijl we bovenaan de trap van de glijbaan stonden, wachtte er een vader met twee kinderen voor ons. Mijn dochter vroeg of ze alleen mocht, maar ik twijfelde. “Dan staat er beneden niemand om je op te vangen als er iets misgaat,” zei ik. “Papa weet niet zeker of dat een goed idee is, liefje.”
Vaders begrijpen elkaar
Precies op dat moment kruiste mijn blik die van de vader voor me. Terwijl mijn dochter haar pleidooi hield – dat ze zwembandjes om had, al zes jaar was en goed kon zwemmen – gaf de man een knikje. Ik begreep zijn hint meteen. Nog een knikje, dit keer met een korte oogsluiting. Zonder woorden wist ik: hij zou beneden wel even opletten. Het klinkt misschien vreemd, maar als vaders heb je een soort onzichtbare verbinding. In die twintig seconden dat je wacht tot je zelf mag glijden, weet je dat een andere vader jouw kind in de gaten houdt. Vaderschap is prachtig, maar die bezorgdheid blijft toch altijd.
Bezorgd en trots
Rationeel wist ik heus wel dat er vrijwel niets kon gebeuren in die paar seconden. Mijn dochter had zwembandjes om, kon zwemmen en er stonden overal badmeesters. Bovendien kwam de glijbaan uit in een bad van 110 centimeter diep, waarin ze gewoon kon staan. Toch gaf die ene knik van een andere vader me een ongelooflijke geruststelling. En inderdaad, er gebeurde niets. Behalve dat mijn dochter supertrots beneden stond, dolblij dat ze alleen mocht glijden. Haar broertje volgde al snel – ook hij wilde alleen (of in ieder geval samen met zijn zus, zonder papa).
Vaders voor vaders
Dit geheime netwerk van vaders in het zwembad is een van die dingen die je ontdekt als vader. Het werkt trouwens ook op andere plekken, niet alleen bij de glijbaan. Met slechts een korte blik vraag je elkaar – op bijna telepathische wijze – om even een oogje in het zeil te houden. Vaak zonder dat de kinderen het doorhebben, want zij willen juist zelfstandig en onafhankelijk zijn. En natuurlijk doe ik hetzelfde voor andere vaders. Zo’n blik zegt eigenlijk alles: “Kan jij even…?”, “Ik let wel op, geen paniek.”, “Thanks, kerel.” Allemaal verpakt in een moment van nauwelijks een seconde.
Stiekem zou ik willen dat dit ook met het andere geslacht werkte. Elkaar zo goed aanvoelen had me waarschijnlijk minstens twee scheidingen bespaard.
