Hoe beleven vaders het vaderschap? Er is niets leuker dan de verhalen van medevaders te ontdekken en van elkaar te leren. Vanaf januari 2025 geeft columnist Armand Sağ elke vrijdag een inkijkje in zijn leven en zijn ervaringen als vader. Ook reflecteert hij op de rol en positie van vaders in onze samenleving.
Toen kwam mijn gevoel. Het was op dat moment dat ik pas besefte dat ik ‘papa’ was geworden, en niet zomaar een papa maar háár papa!
Armand Sağ
Daar was het grote moment: ik zou vader worden. Ik stond in blauwe chirurgkledij aan het hoofdeind. Mijn (toenmalige) partner keek me angstig aan. Uit medelijden bleef ik daar staan, bij het hoofdeind. Er werd een doek opgezet zodat ze niet kon zien hoe de keizersnede verliep. Omdat ik vrij lang ben, kon ik met een half oog wel zien dat het er echt heel bloederig aan toeging.
Het klinkt misschien cru, maar op dat moment voelde ik me nog geen papa. Ik was vooral begaan met mijn partner, die me angstig aankeek met haar grote puppyogen. En natuurlijk: als ik het allemaal opnieuw mocht doen, dan zou ik aan de andere kant van het bed hebben gestaan om mijn dochtertje de wereld in te helpen. Maar toen was ik daar niet mee bezig; mijn prioriteit lag bij mijn partner, met wie ik toen al bijna zes jaar samen was. Ik voelde me eerst een partner voor haar, en tja, dat vaderschap zou later wel komen.
En of dat kwam…
Verwarring
Door de keizersnede ging alles erg snel; voor mij geen urenlang wachten. Het ging juist allemaal razendsnel. Zelfs de woorden van de arts kan ik nog steeds dromen: “Het klinkt misschien lomp, maar dit is voor jullie een bijzonder moment. Voor mij daarentegen is het routine.” Was het lomp? Wellicht, maar ik vond het vooral verhelderend. Het hielp me begrijpen waarom we binnen een half uur alweer klaar waren op de operatiekamer.
Begon mijn vaderschap toen al? Nee, eigenlijk niet. De arts vroeg of we ons kindje wilden vasthouden, en ik keek naar mijn partner. Zij reageerde als door een wesp gestoken: “Gadver! Nee, ik wil haar niet vasthouden en Armand ook niet.” Ik knikte maar schaapachtig mee. Op dat moment wist ik oprecht niet wat ik voelde, behalve dat mijn partner steun nodig had en ik die steun moest geven.
Nog lang heb ik me ontzettend schuldig gevoeld over die ‘afwijzing’ van mijn dochtertje, want zo voelde het lange tijd: als een afwijzing. Wat voor vader was ik eigenlijk? Ik wilde haar niet eens vasthouden. Was ik überhaupt wel een vader?
Vader worden
Na veel gepieker heb ik het nu een plek gegeven: ik heb haar niet afgewezen. Ik wist gewoon niet wat ik moest doen en wilde mijn partner niet het gevoel geven dat ze niet gesteund werd. Kort daarna zou mijn dochtertje met een reactie komen, en wat voor één! Ze maakte me meteen duidelijk dat er met haar niet te sollen valt: ik moest er voor haar zijn, of ik dat zelf nu wilde of niet!
Want terug op de kamer bleef mijn dochtertje huilen terwijl ze in haar bedje lag. Haar oma pakte haar op en probeerde haar te troosten. Geen effect. De verpleegkundige kwam, maar gaf het ook op. En een andere verpleegkundige. En de derde. Ik stond er een beetje schaapachtig naar te kijken, want ik wist nog steeds niet welke rol ik nu had of wat ik moest doen. Zelfs toen ik naar de wachtkamer slenterde, viel het niemand op dat ik wegliep. In de wachtkamer ging ik even uitrusten, want het was zeker een vermoeiende dag geweest. Totdat de laatste verpleegkundige mij terugriep.
Háár papa
“Waar ben jij nu, papa!? Terugkomen…!” Wow, dit was een pittige dame zeg. Terug in de kamer leek mijn dochtertje nog harder te huilen dan eerst, toen ik daar net nog was. Haar moeder wilde haar nog steeds niet vasthouden. Later zou ik begrijpen dat veel vrouwen last hebben van een postnatale depressie en daardoor moeite kunnen hebben om hun kind te accepteren. Mijn schoonmoeder was – samen met de drie verpleegkundigen – ten einde raad.
Prompt kreeg ik mijn dochtertje in mijn handen gedrukt door verpleegkundige nummer drie. Ik schrok er zelf van. En toen gebeurde het. Mijn dochtertje stopte met huilen. Zomaar, uit het niets. Omdat ze mijn armen om haar heen voelde.
Toen kwam mijn gevoel. Het was op dat moment dat ik pas besefte dat ik ‘papa’ was geworden, en niet zomaar een papa maar háár papa!
Armand Sağ (1984) is vader van een dochter (2015) en zoon (2019) en eeuwige student Ecologische Pedagogiek. In 2020 was hij een van de hoofpersonen in de NPO-documentaire Verstoten Vaders. Met zijn eigen ervaring als uitgangspunt maakt hij zich hard voor de bewustwording rondom het belang van betrokken vaderschap. Elke vrijdag verschijnt zijn nieuwe column op VADER Magazine.
