Vader worden: wat is de impact van het vaderschap op het leven van een man? In zijn column-reeks ‘genieten van het vaderschap’ geeft Armand Sag wekelijks een inkijkje in zijn leven en vaderschap. Ook reflecteert hij op de positie en de rol die de vader in onze samenleving heeft.
Wanneer mensen vragen hoe ik de geboorte van mijn eerste kind heb ervaren, geef ik altijd hetzelfde antwoord: het was zwaar vervelend. Mijn eerstgeborene had veel pech: alles wat mis kon gaan, ging ook daadwerkelijk mis bij haar. Ze lag in een verkeerde positie, namelijk met haar gezichtje naar boven. In de volksmond noemen we dit ‘sterrenkijker’ omdat ze naar boven kijkt, als het ware alsof het kind naar de sterren kijkt. Inmiddels heb ik begrepen dat dit niet heel erg vaak voorkomt. Sterker nog, het blijkt echt maar zelden voor te komen. Percentages heb ik (nog) niet kunnen achterhalen maar het gebeurt in elk geval zeker niet vaak. In het geval van sterrenkijker, ligt een kindje niet alleen met het gezichtje naar boven maar kijkt deze ook nog eens vooruit, naar de navel van de moeder toe. Formeel heet het ‘AAA’, oftewel ‘Achterhoofdligging, Achterhoofd Achter’ maar informeel heet het ‘sterrenkijker’.
Niet volgens het boekje
Alsof dat niet genoeg was, lag ze ook nog eens in stuit: dat willen zeggen dat ze met haar billetjes richting de toekomstige uitgang lag. Normaliter ligt een kind met zijn of haar hoofdje richting de bekken zodat bij het persen het hoofdje als eerst door de vagina naar buiten komt. Maar helaas, het eigenwijze van mijn dochtertje was toen al zo. Zij keek niet alleen naar boven om de sterren te zien, maar ze zat ook nog eens met haar billetjes in de bekken waardoor ze bij het persen dubbel geklapt zou worden omdat haar billetjes als eerst naar buiten zouden komen. Ook voor degene die moet persen, is dit geen ideale ligging omdat het meer moeite en meer persen vergt om bij de bevalling het kindje het geboortekanaal door te persen.
Zwaar vervelend
Als ik dus de geboorte “zwaar vervelend” noem, is dit de reden daarvoor. Alles wat mis kon gaan, ging ook mis. De hele lijst met mogelijke complicaties, kon ik afvinken. Zwangerschapsdiabetes? Check. Prenatale depressie? Check. Stuitligging? Double check. En het hielp ook niet dat de navelstreng niet helemaal meewerkte en op momenten om het nekje heen hing. Aangrijpend vond ik het moment dat de arts zei dat mijn prinsesje een natuurlijke geboorte niet zou overleven en beslist met een keizersnede de wereld in geholpen moest worden. Waar we in beginsel een datum voor januari hadden uitgekozen, moest dit zelfs met spoed nog naar voren worden gehaald waardoor mijn dochtertje uiteindelijk in december is geboren. Ik had zelf nog even mijn twijfels: kon de keizersnede echt niet wachten? Was er echt zo veel gevaar? Ik zal de woorden die de arts toen opperde, nooit meer vergeten. “Laat ik het zo zeggen meneer, als uw dochtertje veertig jaar geleden geboren zou worden, had ze maar 2% kans om het te overleven.”
Papa’s kleine wondertje
Het was het meest vervelende wat ik ooit in mijn leven gehoord: wat rot om dat te zeggen, dacht ik nog. Het spookte nog lang door mijn hoofd: slechts twee procent. Later begon ik het te relativeren: ze heeft het toch maar weer gedaan. Mijn prinsesje is daarmee toch echt papa’s klein wondertje.
Armand Sag (1984) is vader van een dochter (2015) en zoon (2019) en student Ecologische Pedagogiek. In 2020 was hij een van de hoofpersonen in de NPO-documentaire Verstoten Vaders. Met zijn eigen ervaring als uitgangspunt maakt hij zich hard voor de bewustwording rondom het belang van betrokken vaderschap. Elke woensdag verschijnt zijn nieuwe column op VADER Magazine.
