Vader worden: wat is de impact van het vaderschap op het leven van een man? In zijn column-reeks ‘genieten van het vaderschap’ geeft Armand Sag wekelijks een inkijkje in zijn leven en vaderschap. Ook reflecteert hij op de positie en de rol die de vader in onze samenleving heeft.
Toen kwam mijn gevoel. Het was op dat moment dat ik pas besefte dat ik ‘papa’ was geworden, en niet zomaar een papa maar háár papa!
Armand Sag
Daar was dan het grote moment: ik zou vader worden. Ik sta in blauwe chirurgkledij aan het hoofdeind. Mijn (toenmalige) partner keek me angstig aan. Uit medelijden bleef ik daar staan, bij het hoofdeind. Er werd een doek opgezet zodat ze niet kon zien hoe de keizersnede ging. Omdat ik vrij lang ben, kon ik met een half oog wel zien dat het er echt heel bloederig aan toe ging. Het klinkt misschien heel cru, maar op dat moment voelde ik me nog geen papa. Ik was slechts begaan met mijn partner die me angstig aankeek met haar grote puppyogen. En natuurlijk: als ik het allemaal opnieuw mocht doen, dan zou ik aan de andere kant van het bed hebben gestaan om mijn dochtertje de wereld in te helpen. Maar toen was ik daar niet mee bezig; mijn prioriteit lag toen bij mijn partner met wie ik toen al bijna zes jaar samen was. Ik voelde me eerst een partner voor haar en tja, dat vaderschap zou nog wel komen. En of dat kwam…
Verwarring
Door de keizersnede ging alles erg snel, voor mij geen urenlange wachten. Het ging juist heel erg rap allemaal. Zelfs de woorden van de arts kan ik nog dromen: “Het klinkt misschien lomp, maar dit is voor jullie een bijzonder moment. Voor mij daarentegen is het routine”. Was het ook lomp? Wellicht, maar ik vond het vooral verhelderend. Zo kon ik plaatsen waarom we binnen een half uur weer klaar waren op de operatiekamer. Begon mijn vaderschap toen al? Nee, eigenlijk ook niet. De arts vroeg of we ons kindje wilden vasthouden en ik keek naar mijn partner. Zij reageerde als door een wesp gestoken: “Gadver! Nee, ik wil haar niet vasthouden en Armand ook niet.” Ik knikte maar schaapachtig mee met mijn partner. Op dat moment wist ik oprecht niet wat ik voelde, behalve dan dat mijn partner steun nodig had en ik die steun moest geven. Nog lang heb ik me ontzettend schuldig gevoeld over die ‘afwijzing’ van mijn dochtertje, want zo voelde dat lange tijd: als een afwijzing. Wat voor vader was ik nu? Ik wilde haar niet eens vasthouden. Was ik überhaupt wel een vader?
Vader worden
Na veel gepieker heb ik het nu een plek geven: ik heb haar niet afgewezen. Ik wist gewoon niet wat ik moest doen en ik wilde mijn partner niet het gevoel geven dat ze niet gesteund werd. Kort daarna zou mijn dochtertje met een reactie komen, en wat voor één! Ze wist me duidelijk te maken dat er met haar niet te sollen valt: ik moest er voor haar zijn, of ik het zelf nu wilde of niet! Want terug op de kamer, bleef mijn dochtertje huilen terwijl ze in haar bedje lag. Haar oma pakte haar op en probeerde haar te troosten. Geen effect. De verpleegkundige kwam maar gaf het ook op. En een andere verpleegkundige. En de derde. Ik stond er een beetje schaapachtig naar te kijken want nog steeds wist ik niet welke rol ik nu had of wat ik moest doen. Zelfs toen ik naar de wachtkamer slenterde, viel het niemand op dat ik wegliep. In de wachtkamer ging ik toch even uitrusten, want een vermoeiende dag was het zeker. Totdat de laatste verpleegkundige mij terugriep.
Háár papa
“Waar ben jij nu, papa!? Terugkomen…!” Wow, dit was een pittige dame zeg. Terug in de kamer, leek mijn dochtertje nog harder te huilen dan eerst, toen ik daarnet er ook was. Haar moeder wilde haar nog steeds niet vasthouden, later zou ik begrijpen dat veel vrouwen last hebben van een postnatale depressie en moeite hebben om het kind te accepteren, en mijn schoonmoeder was – tezamen met de nog steeds drie verpleegkundigen – ten einde raad. Prompt kreeg ik mijn dochtertje in mijn handen gedrukt van verpleegkundige III, ik schrok er zelf van. En toen gebeurde het. Mijn dochtertje stopte met huilen. Zomaar, uit het niks. Omdat ze mijn armen om haar heen voelde.
Toen kwam mijn gevoel. Het was op dat moment dat ik pas besefte dat ik ‘papa’ was geworden, en niet zomaar een papa maar háár papa!
Armand Sag (1984) is vader van een dochter (2015) en zoon (2019) en student Ecologische Pedagogiek. In 2020 was hij een van de hoofpersonen in de NPO-documentaire Verstoten Vaders. Met zijn eigen ervaring als uitgangspunt maakt hij zich hard voor de bewustwording rondom het belang van betrokken vaderschap. Elke woensdag verschijnt zijn nieuwe column op VADER Magazine.