In de reeks ‘genieten van het vaderschap’ geeft Armand Sag wekelijks een inkijkje in zijn leven en vaderschap. Ook reflecteert hij op de rol die de vader in onze samenleving heeft. Deze keer schrijft Armand over het bijzondere netwerk van vaders: mannen die elkaar begrijpen zonder ook maar één woord te hoeven zeggen.
Zwemmen vinden mijn kinderen één van de leukste dingen om te doen. Om die reden ben ik vrijwel elk weekend wel een keer te vinden in één van de zwembaden van de provincie Utrecht. In sommige gevallen gaan we zelfs zowel zaterdag als zondag. Het feit dat de meeste badmeesters (en –juffrouwen) ons kennen, zegt wel genoeg. Daar, in het zwembad, zie ik ook de persoonlijke ontwikkeling van mijn kinderen. Waar enkele weken geleden mijn kinderen nergens alleen naartoe wilden, springt mijn zoontje al alleen in het pierenbadje terwijl mijn dochtertje alleen van de buitenglijbaan glijdt. Nu is dit als vader natuurlijk ontzettend spannend, want om de hoek van de kinderlijke onafhankelijkheid wacht een ongeluk. Maar gelukkig is er daar het “vader-netwerk”.
Netwerk van vaders
Toen mijn dochtertje voor het eerst van de glijbaan ging, wilde ze dat ik meeging en hield ze me zo stevig vast dat ik nog dagen erna rode plekken en zelfs wonden had van de nagelkrassen. Langzaam begon ze te zeggen dat ze los van mij wilde, daarna twee seconden na mij, en uiteindelijk zelfs voor mij zodat er beneden niemand was om haar op te vangen. Terwijl ze dit vertelde, bovenaan de trap van de glijbaan, was er een vader met twee kinderen voor ons aan het wachten. Verrast door de vraag van mijn dochtertje of ze alleen mocht, vertelde ik haar dat er dan beneden niemand zou staan om haar op te vangen als er iets verkeerd ging. Ik sloot mijn verhaal af met “Dus papa weet niet zeker of dat wel een goed idee is, liefje.”
Vaders begrijpen elkaar
Exact op dat moment kwam ik toevallig in oogcontact met de vader voor me. Terwijl mijn dochtertje tegensputterde met haar pleidooi dat ze alleen wilde, ze zwembandjes om had, dat ze al zes jaar oud is, en dat ze erg goed kan zwemmen, gaf de vader voor me een knik. Zonder ook maar een woord uit te wisselen, snapte ik zijn hint. Hij knikte nogmaals en sloot zijn ogen daarbij. Hij zou dus beneden wel even een oogje in het zeil houden. Hoe raar dit ook klinkt, als vader heb je een soort onzichtbaar lijntje met andere vaders. Het gaat om letterlijk om die twintig seconden dat je moet wachten totdat je zelf mag glijden nadat jouw kind de glijbaan afgegaan is. Vaderschap is genieten, maar die bezorgdheid is toch óók wel een ding.
Bezorgd en trots
Rationeel snap je heus wel dat er in die twintig seconden vrijwel niks kan gebeuren, nog los van de goede argumenten die mijn dochtertje gaf (want ze heeft inderdaad zwembandjes om en kan zwemmen) omdat er overal badmeesters c.q. – juffrouwen zijn. Het feit dat de glijbaan uitkomt in een zwembad van 110 centimeter zou ook genoeg troost moeten zijn voor mij, daar mijn dochtertje daar gewoon kan staan maar toch is zo een knik van een mede-vader een ongelooflijk grote troost. En inderdaad gebeurde er uiteraard niks behalve een supertrots meisje wat ontzettend blij werd omdat ze alleen mocht glijden, al snel gevolgd door haar broertje die ook alleen wilde (of althans samen met zijn zus en zonder papa).
Vaders voor vaders
Dit geheime netwerk van vaders bij het zwembad die elkaars kinderen in de gaten houden, is één van die voordelen die je gaandeweg ontdekt als vader. Het werkt overigens ook op andere plaatsen dan het zwembad of de glijbaan; zonder enige woordwisseling slechts een blik wisselen met een andere vader om zo, op vrijwel telepathische wijze, te vragen of hij heel even een oogje in het zeil wil houden. Vaak ook nog eens zonder het te laten opvallen voor mijn kinderen want die willen nu eenmaal graag zelfstandig en onafhankelijk zijn. Tegelijk doe ik dat automatisch ook voor andere vaders. Met die kortstondige blik hebben we eigenlijk een soort gesprek: “Kan jij even…?”, “Hallo soortgenoot, ik let wel heel even op jouw kinderen, geen paniek.”. “Ok, bedankt kerel.”. Alleen is dit allemaal verpakt in een kort oogcontact-momentje van amper één seconde.
Stiekem wilde ik dat ik dit ook met het andere geslacht kon, elkaar zo goed aanvoelen, want dat had me zeker twee scheidingen gescheeld.
Armand Sag (1984) is vader van een dochter (2015) en zoon (2019) en student Ecologische Pedagogiek. In 2020 was hij een van de hoofpersonen in de NPO-documentaire Verstoten Vaders. Met zijn eigen ervaring als uitgangspunt maakt hij zich hard voor de bewustwording rondom het belang van betrokken vaderschap. Elke woensdag verschijnt zijn nieuwe column op VADER Magazine.
