Hoe beleven vaders het vaderschap? Er is niets leuker dan de verhalen van medevaders te ontdekken en van elkaar te leren. Vanaf januari 2025 geeft columnist Armand Sağ elke vrijdag een inkijkje in zijn leven en zijn ervaringen als vader. Ook reflecteert hij op de rol en positie van vaders in onze samenleving.
Wanneer mensen me vragen hoe ik de geboorte van mijn eerste kind heb ervaren, geef ik altijd hetzelfde antwoord: zwaar vervelend. Mijn eerstgeborene had veel pech; alles wat mis kon gaan, ging ook daadwerkelijk mis. Ze lag in een ongunstige positie, met haar gezicht naar boven. In de volksmond wordt dit een ‘sterrenkijker’ genoemd, omdat het lijkt alsof het kind naar de sterren kijkt.
Ik heb inmiddels begrepen dat deze situatie niet heel vaak voorkomt. Sterker nog, het blijkt vrij zeldzaam te zijn. Hoewel ik nog geen exacte percentages heb kunnen vinden, is duidelijk dat het zeker niet vaak voorkomt.
Bij een ‘sterrenkijker’ ligt het kindje niet alleen met het gezicht naar boven, maar kijkt het ook nog eens naar voren, richting de navel van de moeder. De formele benaming hiervoor is ‘AAA’, wat staat voor ‘Achterhoofdligging, Achterhoofd Achter’. In de praktijk wordt echter meestal de term ‘sterrenkijker’ gebruikt.
Niet volgens het boekje
Alsof dat nog niet genoeg was, lag ze ook nog eens in stuit. Met andere woorden: ze lag met haar billetjes naar de uitgang. Normaal gesproken ligt een baby met het hoofdje naar beneden, zodat tijdens het persen het hoofdje als eerste door het geboortekanaal gaat. Maar mijn dochtertje bleek nu al eigenwijs.
Niet alleen keek ze omhoog, alsof ze de sterren wilde tellen, maar ze zat ook nog eens met haar billetjes in mijn vrouw’s bekken. Dit betekende dat ze bij het persen dubbelgevouwen zou worden, omdat haar billetjes als eerste naar buiten zouden komen. En geloof me, dat maakt het voor degene die moet persen allesbehalve makkelijk. Het kost veel meer kracht, veel meer doorzettingsvermogen, en vooral heel veel meer persen om een kindje in deze positie geboren te laten worden.
Zwaar vervelend
Als ik de geboorte “zwaar vervelend” noem, dan is dit precies waarom. Alles wat mis kon gaan, ging ook daadwerkelijk mis. Ik kon een hele lijst aan complicaties afvinken. Zwangerschapsdiabetes? Check. Prenatale depressie? Check. Stuitligging? Dubbel check. Alsof dat nog niet genoeg was, werkte de navelstreng ook niet mee: op sommige momenten zat die om het nekje van mijn dochtertje gewikkeld.
Het meest aangrijpende moment kwam toen de arts zei dat mijn prinsesje een natuurlijke geboorte niet zou overleven. Ze moest per keizersnede ter wereld worden gebracht, en dat moest met spoed. Waar we eerst een datum in januari hadden gepland, moest alles naar voren worden gehaald. Uiteindelijk werd mijn dochtertje in december geboren.
Ik had zelf nog mijn twijfels. Kon die keizersnede echt niet wachten? Was het risico echt zo groot? De woorden van de arts staan voor altijd in mijn geheugen gegrift: “Laat ik het zo zeggen, meneer: als uw dochter veertig jaar geleden geboren was, had ze maar 2% kans gehad om het te overleven.”
Papa’s kleine wondertje
Het was het meest hartverscheurende dat ik ooit had gehoord. Wat een vreselijke opmerking, dacht ik nog. Die woorden bleven maar door mijn hoofd spoken: slechts twee procent.
Later begon ik het anders te zien. Ze heeft het toch maar mooi voor elkaar gekregen. Mijn prinsesje, mijn kleine vechtertje. Daarmee is ze echt papa’s klein wondertje!
Armand Sağ (1984) is vader van een dochter (2015) en zoon (2019) en eeuwige student Ecologische Pedagogiek. In 2020 was hij een van de hoofpersonen in de NPO-documentaire Verstoten Vaders. Met zijn eigen ervaring als uitgangspunt maakt hij zich hard voor de bewustwording rondom het belang van betrokken vaderschap. Elke vrijdag verschijnt zijn nieuwe column op VADER Magazine.
