Een van de eerste vragen die je je als aanstaande vader tijdens de zwangerschap moet stellen is: wat wil ik doen met vaderschapsverlof? In de serie Vaderschapsverlof in de praktijk komt iedere week een vader aan het woord die terugblikt op zijn eigen verlofperiode. In deze editie spreekt VADER Magazine met Frank, vader van Logan.
“Het voelt goed om voor zo’ n prachtig mensje te zorgen en hem te zien stralen. Alsof de wereld ineens weer meer glans krijgt.”
Frank, kun je allereerst iets over jezelf en je gezinssituatie vertellen?
Mijn vrouw en ik zijn momenteel al ruim tien jaar samen, waarvan vier jaar getrouwd Sinds juni 2019 zijn we de ouders van Logan. Anoek, mijn vrouw, werkt in de zorg en zelf ben ik redacteur voor een online vakblad.
Wat was voor jou de doorslaggevende reden om vaderschapsverlof op te nemen?
Ik ging ervan uit dat Anoek de eerste week wel hulp nodig zou hebben, dus was het vooral vanuit praktisch oogpunt. Daarnaast wilde ik er vooral ook voor Logan zijn en op die manier wennen aan het vader zijn. Dat is, zoals je zo meteen zult horen, om meerdere redenen een goede beslissing geweest. Ik zou het volgens mij ook niet hebben gekund om meteen na de geboorte van mijn zoon weer direct fulltime te gaan werken.
De geboorte van Logan verliep niet bepaald volgens het boekje, waardoor je naast je gewone vaderschasverlof ook nog extra zorgverlof hebt opgenomen. Kun je hier iets meer over vertellen?
Wat een natuurlijke bevalling moest worden, werd uiteindelijk een keizersnede waarbij Anoek onder narcose werd gebracht. Ze werd zes uur na de geboorte van Logan pas wakker. Vlak na de geboorte werd Logan tegen mijn borst aangedrukt en was ik de eerste persoon waarmee hij lichamelijk contact had. Daarna – het duurde volgens mij een uur – moest hij de couveuse in. Het werd al snel duidelijk dat Anoek erg verzwakt was en tijdens de bevalling veel bloed verloren had. Zo’n drieënhalve liter zelfs. Een week verlof en twee weken vakantie die ik eraan vastgeplakt had, waren lang niet voldoende om haar alleen met Logan te laten. Ik heb mijn werk gebeld en gevraagd om een extra week verlof.
Dat moet zeker heftig zijn geweest! Hoe kijk je terug op deze eerste, intense periode na de geboorte van Logan?
Ik heb volgens mij vooral op instinct gereageerd. Volledig op de automatische piloot. De zorg voor Logan en Anoek heb ik vanaf het allereerste begin zoveel mogelijk op mij genomen. De kraamzorg was er die eerste week ook en hielp vooral bij praktische zaken zoals schoonmaak en dergelijke. Daarnaast heeft de kraamzorg mij ook geholpen door me wat tijd voor mezelf te gunnen, zodat ik bijvoorbeeld boodschappen kon doen. Zo had ik toch af en toe een rustmomentje.
Het lijkt me vooral ook een emotionele uitputtingsslag…
Het was erg pittig en ik zat vol emotie, maar ik had geen tijd om aan die emoties toe te geven. Anoek was ook erg emotioneel en ik vond het, merkte ik, vooral moeilijk haar alleen te laten. Ook vond ik het lastig om advies van de kraamzorg aan te nemen, omdat zij de vaardigheden die ik in het ziekenhuis geleerd had op een andere manier invulde. Het voelde alsof wat ik deed niet goed (genoeg) was.
Kun je proberen het verloop van de eerste weken te beschrijven?
Niet echt. Het is een grote waas. Wat mij bijstaat, is dat het erg hard werken was en dat het onwerkelijk voelde om vader te zijn. Slapeloze nachten en op de meest onmogelijke tijden een klein jongetje flesvoeding geven: dat weet ik nog goed. Verder was ik veel met mijn werk bezig in de zin van het regelen van verlof en updates geven over de situatie thuis.
Welke (mooie of bijzondere) momenten zijn je bijgebleven?
Het moment dat ik Logan voor het eerst vasthad en hem tegen mij aanvoelde staat mij nog erg bij. En dat ik een nummer voor hem draaide dat op mijn telefoon stond. ‘Monday’ van Fair, Logan was geboren op een maandag. Dat liedje staat me nog erg goed bij en roept vrij heftige emoties bij me op als ik het hoor. Ook toen de kraamhulp weg was en Anoek, Logan en ik voor het eerst echt samen waren vond ik heel bijzonder.
Hoe vind je het om vader te zijn? Kun je proberen dat gevoel te beschrijven?
Heel eerlijk: in het begin moest ik erg wennen aan dat kleintje. Ik kon hem niet goed lezen en na een lange werkdag was ik rust gewend. Voor de tv hangen en een slechte B-film kijken: dat was mijn modus operandi. Sinds Logan er is, is dat moeilijker. Je moet hem voeden, verschonen en wassen. Ook aandacht geven uiteraard. Dat laatste vond ik soms lastig, omdat ik moe was en zelf ook honger had.
Gaandeweg veranderde dat. Zeven maanden na zijn geboorte voel ik mij pas echt een vader en geniet ik er echt van om er voor hem te zijn als ik thuis ben. Alles is op zijn plek gevallen. Het voelt goed om voor zo’ n prachtig mensje te zorgen en hem te zien stralen. Alsof de wereld ineens weer meer glans krijgt. Ik ben enorm trots op elke stap die hij maakt in zijn ontwikkeling. Dat kostte even tijd, heb ik gemerkt.
Hoe hebben jullie als gezin de verdeling tussen werk en ouderschap geregeld?
Anoek werkt in de zorg en heeft wat ze noemen een kleiner contract. We waren het er al voor de geboorte van Logan over eens dat ik het meest zou werken en zij onze zoon het vaakst zou opvangen. Ik werk 40 uur in de week, sinds deze maand iets minder omdat ik tegenwoordig 8 uur in de maand ouderschapsverlof opneem en twee keer een halve dag ben gaan werken.
Hoe zijn jullie samen tot deze beslissing gekomen?
Misschien komt het door mijn opvoeding, mijn moeder bleef thuis voor mijn broer en mij terwijl mijn vader fulltime werkte, maar het voelde meteen het meest voor de hand liggend om het op deze manier te doen. Mijn vrouw staat er volgens mij hetzelfde in, al had ze het ook geaccepteerd als de situatie andersom was. Als ik minder werkte en zij de grootste kostwinner was, had ze dat ook goed gevonden. Ik ook trouwens. Huisvader worden, leek mij ook niet verkeerd. Afijn, mijn vrouw werkt in het weekend soms ook. Dan neem ik de zorg voor Logan op mij. Dat werkt heel goed voor ons. Als we beide werken, gaat Logan naar een gastouder.
Hoe was het om na de verlofperiode weer aan het werk te gaan?
Het was op zich wel fijn om te werken, maar in de eerste weken miste ik mijn zoon echt heel erg. Ik was er niet helemaal bij op mijn werk. Later vond ik wat meer mijn ritme.
Kun je iets vertellen over de interactie met je (jonge) kind? Wat zijn echt ‘jullie’ momentjes?
Als ik mijn benen optil als een sumoworstelaar en twee klauwen maak als een T-Rex zie ik Logan al lachen. Dan schuifel ik naar hem toe. Ook als ik scheetgeluiden op zijn buikje laat, moet hij lachen. Zijn wangen prikkelen mijn baardhaar vindt hij ook geweldig. Dat zijn ‘onze’ momentjes en dat is zo bijzonder. Als ik hem aan het lachen kan maken, voel ik mij zielsgelukkig.
Hoe reageerde je werkgever op je verlofaanvraag en op de bijzondere situatie daarna?
Mijn werkgever was erg coulant. De toenmalige HR-manager dacht goed met mij en stelde voor om na die eerste, hectische weken in eerste instantie halve dagen te gaan werken. Daarna ben ik weer fulltime gaan werken en Anouk had nog zwangerschapsverlof. Ik ben erg blij met deze oplossing, omdat ik zo weer rustig kon wennen aan mijn werkweek. Ik ben heel dankbaar voor de manier waarop er door mijn werkgever op de situatie werd gereageerd.
Wat zou je andere aanstaande vaders adviseren vanuit jouw eigen ervaring?
Ik weet niet of je je op zo’n situatie zoals wij hebben meegemaakt kunt voorbereiden. Het overkomt je in feite. Voor toekomstige ouders die hopelijk een wat minder spectaculaire geboorte meemaken, raad ik aan om bij je werkgever al tijdig naar de verlofmogelijkheden te informeren.
Hopelijk heb je iets waardevols uit het verhaal van Frank kunnen halen. Lijkt het je leuk om jouw eigen ervaring met vaderschapsverlof te delen en daarmee andere (aanstaande) vaders te inspireren? Laat een reactie achter of stuur ons een berichtje. Wie weet lees je jouw verhaal binnenkort terug op VADER Magazine.
